,.

Belki, asfalt dökmek unutulmuş yollar kadar doğaldı işe yaramazlıkları.

Boğulana dek, bir kaç kez batıp çıkmışlardı;

Yaşam dediler suyun üstüne, pek sevdiler onu,

Ad güzelliğinin yüzü-suyu hürmetine.

Ben seni özledim; o, bu, şu sesi yükseltti:

Monarşiye teslim memleketlerin cumhurbaşkanları televizyonlarda konuştu.

Burada cevapları ben veririm.



Yıldızlar parladıkça, patlamaya yaklaşıyorlar,

Esamelerinin okunmamasına yanaşmıyorlardı.

Pazarlık yok, her şey geliş fiyatına.

NorMal olundu.

Başlamadan bitenler de var;

Yalnızca, olmuyorlar. Böyle bu.

Benden ayrı kalmak hasta ediyorsa seni; öperim, geçer.



Tepkisizlikle cebelleşmeme hakkımızın elimizden alnımasına, tepkiliydik önceleri.

Cümle, alemdi.

Kurmamak, hayıra alametti,

Eveti seçti azınlığımız.

Yasa çıkartanımız, tanıyanımız olmadı,

Ama, biz tanıştık.

“İnsan, elektrik tasarruflu, yoğuşmalı bir klimadır.” Bu yalana denk bir kaç doğru duymuş olmalıyız.



Annesi belli olmayan çocukları,

Rastlantı diye hitap ederek aşağılamaktan suçlu bulunmaya, her ramak kaldığında,

İzimizi kaybettirecek bir rüzgar çıkartacak;

En şık arabayı takip ettirecek bir taksi imal edecek kadar yetenekliydik.

Kimisi ihmal oldu;

Biz ise,

Sebepleri bilmesek de, sonuçları sevebilmeye muktedir.

İnsan amaç değil, anaçtır.



Çabalar o kadar gecikti ki; vakit, bir başka günün erken saatleri.

Haksız kazanç elde edemeyecek kadar haklıyız davamızda.

Bu, seni su ısındığında çağırmam kadar katkısız.

Katıksız yemeye alıştırdık, bir diğerimizi.

Sıfırın halkası, içinden geçelim diyedir. “Söz”üm sana.

Kadere inanmak ya da inanmamak, kaderin bir parçasıdır.



Kendi çığlığını bastırmak adına suskun;

Kendi varlığını kanıtlama arzusu, tanrılarınki kadar yüksek,

Onlarınki kadar başarısız nesle aşinayız.

Popülasyonun, bir aşınmadan diğerine taşınmada teptiği yolların,

Dili olsa yanacak.

İşsizlik maaşıyla iş kurdu, her bir din.



Genital bölge planlama masasınca reddedilmiş projeler,

Her şeyi değiştirebilirdi aslında;

Yatağın ters yanında sevişebilmek, ters köşe edişmek,

Erdişil bir ibadet olarak.

Rüya tabirleri caizse, yan gelip yatalım;

Ha değilse eğer, işimize bakalım.

Fazla mesaisiz tüm çalışma saatleri part-time’dır.

Kendi sempatizanını katletmekten aciz her partizan, özentidir.



Aceleci bir cinayet işlensin ellerimizle, bizden habersiz.

İğne oyalansın.

Gidip-gelmelerimiz, boşalmak değil, dolmak için.

Bir pazar gecesi gel ki bana, tüm pazartesi randevuların iptal olsun.

Ben seni severim, senin için açılır.

Yüz nakli, insanlık namına mekruhtur.



Sen;

Kaşıklamaya başla, kaşığını tabağına vuracağına,

Yemeği o zaman göreceksin.

Kes-gönder burnunu, göz korkut, fidye iste.

Ters şeride geç, karşılamaya geleceğim.

Şekilden şekile girmekte değil, şekli aşmakta marifet.

“Sevişirken kahkaha atabilenleriz. Hoş geldik. Giriş işlemleri başlasın.”

.

Bugün ayın 23’ü ve ben bir ölüyüm.

Saat 8’e 55 var, 7’yi 5 geçiyordan iyidir.

Ağırlığım, tartıya değil, suratlara binmiş.

Getirdiğim haberleri gençlikten okuyamıyorsunuz.



Üç kere tık. Adamcıklar verin bana, kimsenin ölümlerini umursamayacağı, karşılıksız bağışlayabileceğim.

Bir vampirin zamanda geriye yolculuk sırasında, tek dikkat etmesi gereken, kanın evrilmesinden öncesine gitmemektir.

Sokakta öpüşen bir çifte bakmamaya çalışırcasına fesat,

Penis hasadı yapmak istercesine haset,

Biraz da küsürattan ibaret sanki insan. Baharatı var falan.



İçinizde bir boşluk mu var? Siz de deneyin: PENİS.



Eşcinsellikten kaçar adım, birkaç gayri-hetero katleden adamın akıbetinden kimse bahsetmiyorsa, kanıksandığından. Karşı cinsiyle uyuyanların çok azı değerlendirme sonucu oradaydı. En az 3’te 1’i, annesiyle uyuyan oğlan çocuklarıydı. Uyumak kaç kişiye harç bu zamanda? Çükünü keserler adamın.



İnsanlığın her ağrısı, semptom bünyemde, teşhisten uzak. Arkadaşsız hava sahasında yeşeren hastalıkla, yemyeşil bir surat. Görsen, ölü görmüş gibi hissedersin. İnsan ne kadar da duyarlı.



İnsan, dehşetli yanını göremediğiyle arkadaş olur.



-Doktora gitmelisin.

+Ama korkuy...

-Korkma yahu, ne olacak.

+Yok. Ben değil, onlar korkuyor.

-Neden?

+Hayalet olduğum için olabileceğinden şüpheleniyorum.

-Ne!

+Ne yani, sen değil misin!

-Ne!?

+...

-...

Koro: Hiiiii!



Perde kapanır, el görünür.



Sopası yok. Aklı yok, sopa kadar.

Mahşerde ötecek el, kesilmelidir.

Nedir bu güvensizlik.

Sevap niyetine günah işleyen, zevksiz ve gerizekalıdır.

Kulakları ağır işiten bir ihtiyarı kısıtlayan, ezberidir.

Oysa ne hikayeler yazacaktı dudaklarınızdan!

Telif bile isterdiniz, beklenir.



Medeniyetin arka sokaklarını daima, gece vakti uyanmış insan amaçsızlığı süpürür. Toz, bir milenyumda düşer yere. Einstein’a kalsa, deney yapacak. Toz milenyumlardan yapılma tarih, en çok oralarda sızlanır. Herkesin beslendiği, ama çoğunluğun varlığını bile bilemediği odaya açılır tüm kapılar. Girenler, saymakla biter. Ömrü saymakla geçer onların. Medeniyet dediğin, bir tek dişiliği kalmış hermafrodit. Estetikle kirlenmiş Afrodit. Yüzlerde, erken boşalmış dükkan utancı. Örümcek. Yüzde elli, kafada bacaklı. Ne kadar eksik, o kadar toksik. Askerler sadık, lakin; o satıh, bozuk satıh. İnsan sarhoşken insandır. Askerin silahı var, parlakça; Ancak! Hayatını ve bedenini satmak istiyorsan şayet, daha kazançlı işler var yapılabilecek! Tek çekilmez fahişe, soylu olandır.



“Bizler vatansızız!” diyerek terkettiler ülkelerini, kimi kesimler; Ve, bir vatan kurdular. “Ahlaksız!” dediler, baltasını vuran oduncuya, odunu baltaya vurdular. Odunu her kez, sağlam baltaya vurdular. Elbette balta seviyorlar. Seviyorlar isyanı. Seviyorlar, isyan sevişmesinde, kalçalarında haz tokadı!



Pasifist partizanlar, mavzerlere doluştu, bunların hepsine karşı. “Hayat yoksa, tüfek yok!” dediler. Düşünce güçleriyle ölesiye çarpıştılar, ta ki... Ta ki yumurtalar haşlansın. Sonra afiyetle yediler. Birkaçı uyudu. Hayat yalansa dahi, acı gerçektir. Teoriyle desteklenmiş empirik bir veri kadar açıktır, acınasılıkları. Tanrı gibi düşünebilen insan, tanrı değildir. Bebeğini emzirirken tahrik olan anne suçluluğu, onlardaki çelişki.



İnsan aşıldığında, ilk iş, insana sığmak gerekir.



Aferin, eylemsiz referans çerçevelerinde yapın kahvaltınızı. Aman! Çayınız dökülmesin. Kendi kuyularınızı, kendi kepçelerinize kazdırın; gözlerinizde kelepçe, kendi caniliklerinize dahi uzanamazlar. İnsan kıymasını, böceklerden çok sever insanlar. 5 dakika daha uyumak mı. Zaman, zamanla çözülmez. Zaman, bir zaman meselesi değildir.



Eğer bir bagetseniz, cinsel açıdan şanssızsınız, çünkü çok incesiniz; cinsel açıdan şanslısınız, çünkü asla ereksiyon sorununuz olmaz.



Gölgemizi önden takip ederiz, aydınlığa koşuyoruz derken,

Yaş ayaklarımızda asfalt izleri bırakırken yollar.

Ben bilmiyorum,

Sen hatırlamıyorsun,

O umursamıyor;

Tekil şahıs trajedisi.

Robotları, “ruhsuzlar” diyerek dışlıyor,

İnsansı maymunlar.

Sen, ufaklık!

Şefkatle dolarsın, dolara endekslisin.



-Ya sen, gören çocuk!

+Anne, büyüyünce sosyopat olacağım ben.

-Ne akıllı çocuksun sen!



Bir noktaya çöken olasılıklar, kötücüldür.

Tek cennet, birbirine bulaşmak zorunda olmayan fikirler,

Gerçek olacak miktarda iğrençleşmeyen hayallerdir.

Küçük kuşların var olmadıklarına, küçük dağları şizofrenimin yarattığına inanıyor,

Yaratan şizofrenimin adıyla okuyorum, yazma bilmeyen yüzleri.

Ah, geçti neyse ki, artık dağlara da inanmıyorum.

Bana kalırsa, patlak bir balonu del.

Stres yaşamazsın mesela, plastiği delerken.

Görmeyeli çok değişmiş;

Onu çok geliştirmiş, Y kromozomunun hayatta kalma mücadelesi.



3-5 adım olmak var, yüzlerce adama bedel.

Olabildiğince tanrı, alabildiğince insanın.

Yeterince yaralı, ama hep kremli ellerim.

Ben yine, hiç düzlemde, ortabaharı özlerim.



Mut ne demek diye soran son.

,

Tanrı, çocuklarını sever.



Suya girip de ıslanmamak gibi bir yalnızlık. Ters takılmış bir prezervatif gibi, yanlış kullanılmışlık; Ve tek atışlık bir hakkın, hiç de haketmediği halde çöpe gitmekle sonuçlanması. Zor olan, camı yumruklamak değil, kolunu camdan çıkartmaktır derler, ya da diyeceklerdir.

Porno izle ve ağla; bazen, gözlerden boşalmak gerekir. Gözlerin var, hatırlıyor musun? Ya da hatırlıyor muyuz, en son neyi gerçekten hatırladığımızı? Geçen gün, geleceğimi hatırladım ve kustum. Kokudan iğrendim, yeniden kustum. Ah, cetvellerimiz ne kadar da adil!


Şu anda, havanın karanlık olduğu bir enlemde ve bir çıkmaz sokakta, bir kadına tecavüz ediyorlar. Biliyorsun, değil mi? Bunu bilmek için tanrı olmaya gerek yok. Paramparça ettiler giysilerini ve sırayla sertçe içine girdiler. Hisset, çünkü biri hissediyor tam da şimdi. Halen 2 kişi kendi sırasını bekliyor.

Bir çocuk dua ediyor yatağında, yorganını başının üstüne çekmiş. Dolaptaki bir canavarın hayalinden değil, annesini döven canavardan korkuyor ve tanrısına sığınıyor.

“O” canavarları salandır; tanrı olmak için, müdahale etmeye gerek yok.

Fazla ıslağız. Bugün lütfen bir duş alsın herkes; aksi takdirde unutuyoruz kurulanmayı.

Mecazlarımız fazla gerçek, zira gerçekliğimiz aslında mecazi. Kendi kurduğumuz mecazlarda yaşıyoruz. Metaforların anafor olduğu yerdeyiz. Suyla mı doldurmak isteriz ciğerlerimizi, burnumuzu ve ağzımızı tıkayıp ölmek mi? İşte özgür irade; durma, boğulma şeklini seç!

Su altında kalmış bir şehirde yaşamak, yalnızca zirvedekiler için ilginçtir. Sandala bile binebilirler, camdan sandallara; ve suyun altındakileri izlerler. İlginç, iğrençtir bazen. Onlar da boğulurlar elbet, ama yalnızca kendi kusmuklarında. Yükseldikçe yerden, iradesizleşirsin. Ben hiç, gülebilen bir tanrı görmedim. Ben hiç, güldürebilen bir tanrı görmedim.

Daha tanrıyım şimdi, daha az varım.

Bugün cezalandırın beni, ileride sizi, bugün beni cezalandırmanızdan dolayı cezalandıracağım için. Ödeşelim! Adaleti savunmayın bana, bir körün eline kılıç tutuşturup da. Üstelik terazinin kefelerine bakıp, onun kulağına fısıldayanlar kör değil; unuttunuz mu göremez körler ve gören herkes yalancıdır.

Şu anda, havanın karanlık olduğu bir enlemde ve başka bir sokakta, bir kadın tecavüze uğruyor. Bir başka çocuk, tanrısına dua ediyor.

Tanrı çocuklarını sever;
Göstermeye utanıyor.

-

-Ayna, ben ne değilsem onu yansıtıyor. Çünkü gözlerim hasarlı.

Sigarayla başlamayan hikayeler neden eksik gelir, bilmiyorum. Ama bunu düşünmekten daha önemli işlerim vardı, ben de bir sigara yaktım. Neden durmadan hayal kurarız biliyor musun kadın? Çünkü hiçbirimiz olduğumuz yerden memnun değiliz. Kim olduğumuzdan da öyle. Bunları biz seçmedik. Bilinçaltımız, dışarıdaki evrenden yüksek düzeyde rahatsızdır ve onu yok etmek ister. Kendi gerçekliğimizi yaratmaya ihtiyacımız var ancak, tasarımlarımız bu dünyanın gerçeklerinden kopamıyor. Uzaylı kurguları hep insanlara benzer. Gibi. Ben düşünmekten ne derece korktuğumu düşündüm ve inan çok korktum. Kapılmak istemiyorum. Bu hatalı bir fonksiyon. Bir gün gökyüzünde bir kapı açılsın ve oradan kafasını uzatan temiz giyimli bir adam herkesin duyabileceği bir sesle şöyle desin istiyorum; “Yanlış evrimleştiniz, bunun için özür dileriz. Lavabo giderinizi kullanarak şu anki gerçeklikten acilen tahliye olup, en baştan başlamanızı önemle rica ederiz.” Belki de en iyi bildiğim, şudur: “Konuşmayan ağız evrimleştiğinde, yaşam kirlendi.”

CVHR’ye hak veriyorum. Gerçeklikten sıyrılabilmek için, en çok değer verdiğim insanı öldürmemi istemesinin ne kadar mantıklı olduğunun farkındayım. Ama ben sınıfta kaldım kadın. Yine kaldım. Gerçeklik beni canlı canlı yemeye hazırlanıyor. Ve öylece yatıyorsun, tek kelime etmedin. Seni öldürdüğüm için bana dargın mısın? Bak gördün mü, yine onu haklı çıkarttın. Şöyle demişti 2. paragrafın başında: “Konuşabilen ölüye, canlı denir.” Keşke mektubu yakmamı istemeseydi. Keşke. Ben katil değilim. Ben korkağım. O kadar korkağım ki, hep benim yerime insanların intihar etmelerini sağlamak istedim. Ama olanları görüyorsun, sen, sevdiğim ilk kadın ve öldürdüğüm ilk insan, beni darmadağın ettin. Ben bunu kaldıramadım. Katil değilim. Eline hiç fırsat geçmeyen bir katil kadar mutsuzdur, katil olmadığı halde öldürmüş olan bir insan. Ama elimden geleni yaptım ben. Ama şikayet edip dururdun. “Artık yaşamak istemiyorum, senden de, diğerlerinden de bıktım orospu çocuğu!” diye bağırırdın. Hayattan nefret ettiğini söylerdin. Peki şimdi neden mutlu değilsin, küçük orospu? Ha? Neden değilsin. Neden beni rahat bırakmıyorsun. Neden aklımdan çıkmıyorsun? 3 gün oldu, neden hala yok olmadın. Neden toza dönüşmedin. Öldükten sonra göbeğinin ne kadar da büyüdüğünü görebilecek kadar canlı olsaydın, rejime başlardın. Ben seni bilirim. Ben yapaylığın şiddetini dudağıma bulaşan rujla hissettim, çürüyen dudaklarınla da ondan emin oldum. Caf caflı oyuncaklarız, cidden. Babalar anneleri sikerken çalıştırılmış bebekleriz. Kimimizin pili bitiyor, kimimizin pili akıyor. Midem bulandı bunu söyleyince. Akmış pil çok iğrenç, kan en azından güzel görünüyor.

Sen öldükten sonra hiçbir şey eskisi gibi değil. Hayaletler dolaşıyor sanki evin içinde. Bana bir şeyler soruyorlar. Çay içiyorlar. Gidiyorlar.

Bacaklarının arasında yarıldığı günü hatırlıyor musun Kızıldeniz’in? Keşke ölsen demiştim o gün. Erken boşalmıştım çünkü. Annemin küçük sakarlıklarımı anlattığı o kadınlar var ya, keşke ölseler demiştim, başka birilerine onları anlatmadan önce! Sorunun kaynağına inmek ne kadar önemlidir, biliyorum. Fakat keşke annem ölse diyemezdim. Ölseydi, onun nasıl bir kadın olduğunu hatırlayamazdım, hatırlayamasaydım, aşık olamazdım; çünkü onun karakterinin tam tersine sahip olan kadınların hangileri olduğunu bilemezdim. Bu. Sesin çıkmasa da, içinden hala “sen hastasın.” dediğini biliyorum. Ben hasta değilim, üstümde bir kırgınlık var sadece, hayata karşı. Ama o başlattı.

Şu an, bana bakan görüntüyü parçalara ayırmak istiyorum. Karşımdaki adam benim aynadaki yansımamsa şayet, ben anlamsızlığın hayat üzerindeki yansımasıyım. Bana benzemesi için parçalanması şart. Gözlerimi kimin tasarladığını umursamıyorum ama, iki şikayetim var kendisine. Gerçekliği anlam yükleyebileceğim nesnelere indirgememe izin verecek görüntüler gösteriyor bu bir. Sigara dumanı kaçınca çok canım yanıyor, bu da iki.

Nasıl diyeyim. Aynanın diğer yanından daha gerçekçi durmuyor hayat. O yüzden çoğu zaman, diğer tarafında da insanlar var gibi geliyor. "Biri çok pis dalga geçiyor." hissinden kurtulamamaktır farkındalık.

 “Başkomiserim, bu adam hala evinde olduğunu düşünüyor. Sevgilisinin cesedi yanında sanıyor. Bir de farkındalıktan bahsediyor. Şu aynanın içinden bize o gözlerle bakmaya devam ederse, kafayı yiyeceğim. Onun yeri kesinlikle burası değil. En kısa zamanda bir akıl hastahanesine yatırılmalı.” diye buyurdu genç komiser. “Bana kalırsa, tüm katiller akıl hastahanesine yatırılmalı...” dedi başkomiser, “...Hepsini öldürmeye yönlendiren bir şeyler var. Ama bu, bizim meselemiz değil elbette. CVHR’den mektup aldığını söyleyen birçok katile rastlıyoruz. Bu adamın kim olduğunu bir an önce tespit edelim.” Komiser konuştu: “Hiçbir ipucu bulamıyoruz. Tuzaklarımıza kesinlikle düşmüyor.” Başkomiser kaşlarını çattı ve şöyle dedi: “Boş kalan tuzak, yanlış yaratılmıştır.” Ardından, sorgu odasını gösteren tek taraflı aynanın önünden ayrılarak, odanın diğer yanına yürüdü ve oradaki boy aynasında saçını taramaya başladı. Sonra durdu. Arkasına döndü ve kısık sesle konuştu: “Çocuklar, biz ne kadar gerçeğiz?”

-Ben katil değilim. Değilmişim yani, bunu yeni anlıyorum. “Elenirsin...” demişti CVHR, “...Bu bir test, öldürdükten sonra hayatta kalabilirsen, mükemmel bir katil olursun. Başarısız olursan elenirsin. Hayat böyle.”