~

Neyzen Tevfik - Geçer

Izdırabın sonu yok sanma, bu alem de geçer,

Ömr-i fani gibidir, gün de geçer, dem de geçer,

Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer,

Devr-i şadi de geçer, gussa-i matem de geçer,

Gece gündüz yok olur, an-ı dem adem de geçer,

Bu tecelli-i hayat aşk ile büktü belimi,

Çağlıyan göz yaşı mı, yoksa ki hicran seli mi?

İnleyen saz-ı kazanın acaba bam teli mi?

Çevrilir dest-i kaderle bu şu'unun fili mi,

Ney susar, mey dökülür, gulgule-i Cem de geçer,

İbret aldın, okudunsa şu yaman dünyadan,

Nefsini kurtara gör masyad-ı mafihadan.

Niyyet-i hilkatı bul aşk-ı cihan aradan,

Önü yoktan, sonu boktan, bu kuru da'vadan

Utanır gayret-i gufranla cehennem de geçer.

Ne şeriat, ne tarikat, ne hakikat, ne türe,

Süremez hükmünü bunlar yaşadıkça bu küre

Cahilin korku kokan defterini Tanrı düre!

Ma'rifet mahkemesinde verilen hükme göre,

Cennet iflas eder, efsane-i Adem de geçer.

Serseri Neyzen'in aşkınla kulak ver sözüne,

Girmemiştir bu avalim, bu bedyi' gözüne.

Cehlinin kudreti baktırmadı kendi özüne.

Pir olur sakiy-i gül çehre bakılmaz yüzüne,

Hak olur pir-i mugan, sohbet-i hemdem de geçer.

Cahit Zarifoğlu - Korku ve Yakarış

The Slave 1920 - Halil Cibran

Yüklenip geliyor gökyüzü evimizden yeryüzümüze

Dilimize onur veren kelime

Güzel ticaret ettik

Çölü okuyabiliyoruz deveyi çözebiliyoruz

/Delicesine yalnızlıktan yana reyi

Elleri berrak ve dolu

Arındı soyu kurudu kinlerin sanki

Vuruyordu son bahtsız atılışında

Köpeklere yaslanarak bir avluda

Ve ayaklarının altında

Her kiminse doğranmış saç örgüleri/

Ve şimdi adam ey çocuk

Eline bir dudak inziva al göster onlara

Belgele sevişebildiğin aklın

Kuşların o hızlı oluş adına

Çalılardan uçurduğu baharla

Uzaktan kur düşleri ve başla binmeye

Gemiler gibi gelen günlere

Ve özenle seçilen söylenen kulaklara

Yeni yeni hecelediğin tattığın

/İyice düşün ilk kez kim duyuyordu ayetleri/

Hatta o ısılı ve tamam edilmiş kelimeler yardımıyla

Nerdesin ne suçun var anlarsın

Gibi dost ettiğin paha gerçek paha

Bilinir ki yolluyor yiyeceklerini senin katına

Seni çile çektirilen

Verdikçe alan kelime

Susuzluktan kalma bir sarhoş ağzın

Salt ona adımların

Yalpa yok elatışında boyuna sürdüğün o

Ve hadi artık. Konuş

Nasıl buldun yolunu

Ki akıyor her gece ruhun bütün gücü

Bir fırdönüyü saklıyor eşyalar

Sen ıssız tekbaşına ve mağrur

Batıyorken yatağında

Nasıl da ateş sıcak içova nabzı

Zamanlar indirir kaldırır limanları

Sanki bir kuş ağzı bir kadın ağzı

Su başlarında sel yollarında hayatın

Kuğu kanatları beyaz soluk alışları

/Derken rahimlere kapandın

Dirilik harflerle çalkalandı

Boşaldı boş çanaklarına kavganın/

Kaynak yeniden yumulu parmaklarını açıyor

Biziz şimdi görünen artık salındayız aşkın

Yüz yüze koyulduğumuz sır vakti: Olgun ve hazır

Yine uyandım

Sabah

Yine büyük

İsmimle ancak

Aynı sarnıçta düş ve gerçek

Alıp veren sakınan etim

Soluduğum bakış

Can levham duvarlarım senin

Bana giysi verdin

Öyle biliyorum giyinmeyi

Beni doyurdun

Böyle biliyorum doymayı

Ve sayıyorum kimse yok

Öyle böyle bir doğa

Yalnız beni götürüyor kıyamete

Görüyorum ki farkediyor

Gülümserken korkuyorum

Elime açılıyor yüzün

Duyuyorum buzlar gibi

Sensin bana

Sanki kendimden bana

İçimden tüten

Sensin doğduğum sabahları

Işıklarına uzandığım başları

Dünyaya bırakan

Sensin güden

Kanımın düşüncesini

Sen ince şavk toplam zaman saf hayat

Tek diri

Sensin yüzen geceye

Tek diri

Sensin yüzen geceye

Yeryüzü

Sen ayrılmadın hiç

Evimizden

Uyudum yine

Gece

Yine geniş

Kaan Boşnak - Mart 2013

var-oluş varoştu.

her şeyi sonradan gördük

kanuna karşı gelmekten bahsedeceksek hepimiz,

insan doğup yalnız öldük.

her şeyin bir müşterisi varken yalnız nefes almak ücretsizdi

bu sebeple teker teker sigaraya başladık.

hedeflerin bu kadar kolay ulaşılabilir olması bize dehşet veriyor,

hepimizi çılgına çeviriyordu.

mütemadiyen susuyorduk,

duşakabinlerde ağlıyorduk.

Hakan Günday - Kinyas ve Kayra

Ama ben, onların hiçbir zaman akıllarına getirmeyecekleri şeyleri düşünüyordum bazen. Bir uğultu olarak sürekli bacaklarımızın arasında dolaşan seks ve şiddet kavramlarını düşünüyordum. Neden hayatlarımızı bu denli etkilediklerini çözmeye çalışıyordum. Yüzlerce ihtimal düşüyordu aklıma. Ve bir gün, bir tanesi düştüğü yerden kalktı. Gerçekliğine inandığım tek ihtimal. Varsayımları vardı ancak, yürüttüğüm mantığın. Bir yaratıcı olduğunu kabul ediyordum en başta. Ve insanın içine iki tane içgüdü yerleştirdiğini düşünüyordum. Bütün bilinenlerin yanında iki tane daha. Ve bunlar, asıl insan aklını şekillendiren istekler uyandırıyordu içlerde. Gösterişli davranışlara yol açıyorlardı. İnsanın çevresini kana bulayan davranışlar. Seks ve şiddet! İnsanoğlunun hem en derininde, hem de en yüzeyinde yatan iki içgüdü... Ve yürüttüğüm mantık yoluna devam ediyordu. Zevkliydi seyretmesi ikisini de. Bugüne kadar milyarlarca dolar dökülmüştü ikisine de. Milyarlarca dolar çıkmıştı ceplerden, birkaç saniyesine tanık olabilmek için. Dergiler, kitaplar, filmler... Ve yaratıcı da zevk alıyordu bunları seyretmekten. Bir anahtar deliğinden seyreder gibi zevk alıyordu insanların birbirini düzüp öldürmelerinden. Röntgencilikti yaratıcıyı hayatı icat etmesine iten. Seyrediyordu yaptıklarımızı. Bunları anlamak için biraz televizyon seyretmek yeter... Biz insanlar, canımız acıdığı için medenîleşmiştik. İkisini de yaparken utandığımız için icat etmiştik yasaları, evlilikleri. Aslında yaratıcının hayalinde yoktu medenî bir dünya. Biz istemiştik suların durulmasını. Kanın durmasını. Başımız ağrımaya başladığı için kadınların orgazm çığlıklarını duymaktan, yavaşlatmak için tecavüzleri, inşa etmiştik hapishaneleri. Biraz televizyon seyretmek yeter. Birkaç saat. Fazla değil!.. Zor değil, insanın dünyanın sonu olduğunu anlamak!

Altı milyarlık bir seks ve şiddet bahçesi. Altı milyarlık bir gaz odası... Gerçekçi olalım! İyi bir gösteriyiz bizi seyredene. Onun için ölüp ölüp doğuyoruz. Gösteri devam etsin diye!

Kalsam - Cahit Zarifoğlu

Kalsam,

Sığdıramam

Bu deli maviyi ihanet kokan soluğuna

Metropollerin.

Üşür gözlerimde yediveren tomurcuk,

Yedi göğün yıldızları.

Yüreğimde bir maral ağlar,

Hangi suya eğilsem.

Ellerimin

Dikiş tutmazlığı

Ellerine teyellenmişken,

Bağlıydım hayata

Ama şimdi

Çözüldüm her anlamda.

Tırnaklarım etimden ayrıldı çünkü.

Çünkü beklenenden tez düştü ak’lar çocuk sakallarıma .

Çünkü kırıldım saç uçlarıma kadar!

Ve.

Haziran gibiydi çocuklar, yakmayan sıcaklıklarıyla

Yüzlerinde yüzlerce iklim,

Alabildiğine savunmasız, ürkek ve masum .

Ve böyle temizken hayat ne büyük günah işledik büyümekle.

Hani diyorum ya ; umuda gülümse hep,

Aç gözlerini, yosun tutmuşsa da zaman, aldırma!

Sen, çoktan kapamışsın gözlerini,

Yüzünde buruk bir gülümseyişi hediye bırakarak.

Artık çıkarım bulanık köpüklü dalgalardan.

Ağlamam bu sefer inan,

Yıkıldığında kumdan şatolarım.

Hem artık güneş çizmeyi öğrendim.

Gözlerime hükmetmeyi, susmayı, tırnağımı daha derinden koparıp,

Hıçkırıklarımı tam sol yanımda yok etmeyi.

Gizlemeyi ama bi yağmurda geçmiyor söz işte,

Yüreğime.

O ağlıyor ben damlıyorum .

Bakma büyümüş gibi yapıyorum.

Edip Cansever - Phoenix

Ben orda, akşamına orospular dadanan

Camlarında pis sinekler gezinen, ben orda

Eskimiş bir tutuşla şarabını içiyor

Kadınlarda ölüyor kadınsız bakışlarla

Başıyla öne düşmüş yüreğiyle beraber

Ya Tanrıya inanır ya da isyana.

Kimseye vermiyor ki acılardan artarsa

Kuytular çıkarıyor sevişmeler onlardan

Bu nasıl bir bakış ki dünyaya intiharla

Ya da hep kar yağıyor da düşünmesi siyahtan

Öyle ya kim sevişirdi acıları olmasa

Kim bakardı uzağa köpekleri saymazsam.

Orası bir ölümdür şarabımı doyuran

Ölünen yüzler gibi bir bütündür adamlar

Vaftizi gün ışığında bir garip protestan

Tanrısıyla sevişir, herkes bilir sevişmeyi o kadar

Kim ne derse desin ben bu günü yakıyorum

Yeniden doğmak için çıkardığım yangından.

Nietzsche - Kısır Döngü

Kaos her an zihnimizdeki çalışmasını sürdürür: burada kavramlar, imgeler, duygular rastlantısal olarak yan yana gelmişlerdir ve karmakarışık bir biçimde atılmışlardır.
Böylece zihni şaşırtan yakınlıklar yaratılır: zihin benzer bir şeyler anımsar, oradaki tadı hisseder, alıkoyar ve sanatına ve bilgisine göre her ikisini de özümser.
Burası yeni bir şeyin, en azından insan bakışının götürdüğü uzaklığa kadar düzenlendiği dünyanın son küçük parçasıdır.
Sonuç olarak burada aslında dünyanın oluşu içinde hala benzeri olmayan yeni bir kimyasal birleşim söz konusudur

Cahit Zarifoğlu - Çölde Gizli Bezginler

bir çiçek bahçesinde geçeye durgun kalışın yağmur sıcağı

gibi

öptüm sonsuz gidişinden. Saçlarının seyriyle seni

yollan aşklara davul çalıp çağrılmış yalnızlarla dolduran

akrepleridir duygunun.. Karanlık ordulara güneşsiz

sokulan

bunlar canlanınca ne ateş kirli taşlar ne böcek

şakakların sıcağında kuytu bir ses büzülüp ölecek

sabahsız kuşlara koşarsa durur mu evreni omuzlarında

bahar şenlikleriyle. Sürdüren ellerini yangın borularında

şaşkınlıkla başladı bu atlar bu savaşlar insan

buluşlarından

burda biter düğün. Gidilir mi evin soğuğuna çölün

sıcağından

gemilerimiz saklanır. Ağzımızda bir aşk kaçışı vardır

buluşmalann

saplandık tadına. Durduk alnında yüreğe vuruşlann

yollar sellere gider. Açılır parklar artık kuşlar dağılır

bir aşkı gözyaşlanyla bulvara çağırmak hiç keseye mi

kalır

çizildi yalnızlar. Senin gelişin ne de süvari köprünün

diplerinde

geçer üstümüzden yağmur alan donanmalar. Kürek

sesleriyle

koşu bitince aşk bir yorulmadır kaçılmaz kırbacından

sayüir günü geçmiş anlar boşalan hangi tüfeğin

arkasından

oturur iki bakış ormanından gerilip bir masayı kollar

uzayıp uzaya giden akrebe katlamp zincire gelmeyen

yolcular

bu bizim sesimiz denizlere ateş gibi eller ‘açılır ortasından

su konuşmaz toplanmaz kuşlar. Ne kazandık

yaşamamızdan

biz harcandık anam hem kelimesiz kapandık

sevgi ektik. Sonsuz seçtik. Beğendik. Ama toprağı

kazandık

Sevinçle kaçın kurtulun ölümlerinizle. Yalnızlıkla ben

kaldım

sevindiniz işte alin koşturun. Aha size son atım

Bir Düşün İçinde Düş - Edgar Allan Poe

Alnına konsun bu öpüş

Ve,şimdi senden ayrılırken,

İtiraf edeyim ki

Günlerimi bir düş

Sayarken yanılmıyorsun;

Ama ,Umut gitmişse uzaklara

Bir gece ya da bir gün

Bir görüntüde ya da bir şeyde olmaksızın

Fark eder mi bu yüzden?

Bütün gördüğümüz ve göründüğümüz

Yalnızca bir düşün içinde bir düş.

Kırılan dalgaların dövdüğü bir kıyının

Haykırışları içinde duruyorum:

Ve altın kum taneleri tutuyorum avucumda

Ne kadar az! Ama nasıl da

Süzülüyorlar parmaklarımın arasından derinlere

Ben ağlarken- ben ağlarken!

Ah Tanrım! Daha sıkı

Tutamaz mıyım onları?

Ah Tanrım! Tekini bile kurtaramaz mıyım acımasız dalgadan?

Bir düşün içinde bir düş mü

Bütün gördüğümüz ve göründüğümüz?

Milena'ya Mektuplar - Kafka

Durumumuz aşağı yukarı şöyle. Ben. bir yerlerde, pis bir çukurda yaşayan (çukurun pisliği benim orada oluşumdan), ormanları tanımayan yabanıl bir hayvandım. Birden seni gördüm ışıklar içinde, aydınlıkta, o güne değin gördüğüm en güzel şeyi, seni: Unuttum olup bitenleri, kendimi unuttum, kalktım ayağa, sana yöneldim. . Bu yeni, bu ülküsel özgürlük içinde kuşkuluyum gene de, ama yaklaştım, yanındayım artık... Öylesine iyi dav i andın ki, hakkım varmış gibi sokuldum sana, yuzurnu gözümü ellerine sürdüm, mutluydum, her şeyden kopmuştum artık, böbürleniyordum da, kendimi güçlü duyuyordum, evimde gezer gibiydim. (Durmadan bu ev sözü.) Oysa yabanıl bir hayvandım, benim yerim ormandı, ancak senin bağışınla yaşayabilirdim bu aydınlıkta Unutmuştum olup bitenleri, ama başıma gelecekitii gözlerinde görmüştüm. Süremezdi ki... Okşuyordun benî, ama, görecektin yabansı yanlarımı, gerçek ülkemi yadsıyamazdım, ormanı anımsatacaktım sana. Derken önüne seçilemeyen, kaçınılması güç tartışmalar başladı korku" başlıca konumuz oldu.

Beni (senide boş yere) yiyip bitiriyordu korku, günden güne büyüyordu Ne kötü, ne pisti bu üzüntüler; sana hiçte engel oluyordum Max'la olan anlaşmamız, Gmünd'deki durumumuz, sonra Jarmila karşılaşmasındaki yanlış yorumlama, şimdi de V.'nin alıkça, kabaca vurdumduymazlığı ve bir sürü şey daha girdi araya. Kendime gelir gibiyim, anımsadım kim olduğunu... Avunacak bir şeyler de bulamıyorum gözlerinde artık. Düşlerde çekilen karabasanları çekiyorum. (Hani yabancı bir yerde evindeymiş gibi salınır kişi?) Bu korkuyu gerçekten çekiyorum Milena... Dönmeliyim, karanlığa dönmeliyim, dayanamıyorum güneşe.

Umut kırıklığına uğramış, yolunu şaşırmış bir hayvan gibiyim; kaçıyorum, gücümün yettiği kadar koşarak kaçıyorum artık, ama yalnız şunu düşünerek kaçıyorum: "Onu da birlikte götürebilsem" diyorum, "onun olduğu yerde karanlık olur mu hiç?" Günlerin nasıl geçiyor, diyorsun, böyle işte! Mektubun geldiğinde, ben sana mektup göndermiştim bile. "Korku", "kuşku" falan, filan bir yana -tiksinç olduğundan değil, midem dayanıksız da ondan - evet, her şey bir yana, gene de senin söylediğin gibi güç değil belki de. Anlatmaya çalışayım: Kişi kendi yetersizliğini ister istemez çekmek zorundadır, bu zorunluğu hep duyar, ama iki kişinin yetersizliğine boyun eğmek zorunda değildir! Gözlerimiz ne güne duruyor? Kör edebiliriz onları, yüreğimizi de çekip atarız! Yok, yok o kadar da değil, biraz büyükseme, biraz yalan var bunda; zaten her şeyi büyüksüyorsun.. Yalnız önem büyüksenemez.. O var Milena, onun oluşu gerçek işte. Gene de özlem için edilen gürültü patırtı kadar büyük değil özlemin kendisi. Saçma bulacaksın, ama değil! Bak: "En çok seni seviyorum" diyorum, ama gerçek sevgi bu değil belki. "Sen bir bıçaksın, ben dedurmadan içimi deşiyorum o bıçakla" dersem, gerçek sevgiyi anlatmış olurum belki. "Sizin sevmeye gücünüz yetmez." demiştin bana Milena; "insan'la "hayvan"ın arasındaki ayrıntıyı ortaya koymaya yetmez mi bu?

Neler oluyor, ya da neler olduğunu iyice anlayamıyorsun Milena, ben bile anlayamıyorum; bir coşkunluk karşısında ürperiyorum, aklımı yitirecek kadar üzülüyorum, gene de bilmiyorum ne oluyor, ne olacak! Bir tek şey biliyorum: Gürültü, patırtı istemiyorum, karanlık olsun istiyorum, bir yerlere gizleneyim diyorum, bunu istiyorum işte, bunu arıyorum, bunun ardından gideceğim, elimde değil.

Bu coşma, bir volkan patlaması gibi bir şey olduğuna göre geçecek elbet, yarı yarıya geçti de sayılır, ama bu coşmayı sağlayan güçler içimde var daha, hep vardı, hep de olacak; yaşamım buna bağlı, bu anlatılamayan korkulara bağlı yaşamım, onlar yok olunca ben de yok olurum; benim de payıma bu düşmüş, yitirirsem bu yanımı vazgeçerim yaşamaktan, gözlerimizin doğal kapanışı gibi ben de kolayca yaparım bu işi. Beni tanıdığından beri böyle değil miydim?

Böyle olmasaydım çevirip başını bakar miydin bana? Geçtiğine göre, bu yeni durumumda rahat, mutlu ve sevinçli olmam gerekmez mi? Ama değil, gerçeğe çok yakın olduğu halde değil (bu olayı yaşamış olmanın sevinci içindeyim, bu gerçek, bir bakıma da mutluyum, ama rahatım diyemem, bu uymuyor gerçeğe), çünkü hep korkacağım, korkuyu hep ben çekeceğim.

Nişanlanmalarımla buna benzer olaylara dokunmuşsun; doğru, sıradan şeylerdi, acısı değil, ama etkisi sıradandı. Sanki, baştan savma bir yaşam yaşanmış da, birden bundan ötürü cezalandırılması gerekiyor kişinin, ceza olarak da bir mengeneye sokuyorlar adamın başını, şakaklarını sıkmaya başladıkça dilin çözülüyor, konuşuyorsun: "Vazgeçmem bu değersiz yaşamdan, sürdüreceğim diyorsun, ya da "peki, vazgeçiyorum..." diyorsun. Vazgeçiyorum diye öyle bir bağırırsın ki, ciğerlerin sökülür sanki.

Bu davranışımı da öteki eski şeylerle bir tutmakta haklısın, ben hep o insanım... Hep eş şeyler etkiler beni... Ama toy değilim artık, görgüm arttı, açıklamada bulunmak için sokturmam kafamı mengeneye, daha önce basarım yaygarayı, uzaktan görünce başlarım bağırmaya... Gözüm açıldı artık, hayır, hayır daha yeterince açılmadı! Gene de sana karşı olan davranışımda değişik bir yan var: Kendimi ve seni düşünerek yalan söylemiyorum sana (kimseye davranmadım bu türlü), sonra da gerçeği gene senden öğreniyorum. "Beni bırakma" diye yakarmamı ele alıp, acı acı yakınıyorsan, Milena, haksızlık edersin. Bugün de bu konuda değişmiş bir şey yok. Senin ateşinle yaşıyordum (bunu da öyle olağanüstü bir göklere çıkarma sayma, bu ateşte yaşayabilmek herkesi mutlu kılar), yerden kesilmişti ayaklarım, uçuyordum; işte bu korkutuyordu beni, nedenini bilmeden korkuyordum, ne kadar havalandığımı bilmediğim için korkuyordum belki. İyi değildi bu durumum, ne benim için, ne de senin için iyi idi. Nitekim doğru bir söz, söylenmesi gereken doğru bir söz yetti beni sarsmaya, sendeledim, derken bir söz daha, tepesi üstü yuvarlanıyorum artık, gene de çok ağır oluyor, ayaklarım kim bilir ne zaman yere değecek? Söylenen bu "doğru sözlerin" neler olduğunu yazmayacağım, örnek vermek istemiyorum, hem neye yarar? Büsbütün allak bullak eder

Şebnem Şibumi’ye Mektup - V

Yalnızlık deliliğin hammaddesidir

Şebnem, ipek fiyongu gülüşlü, kiraz şarkıcı bakışlı, sıcak leylak şurubu sesli yarim; sensiz bu defolu evrende, kit sonsuzluğun cefasını çekemiyorum.

Rodin’in bücürük heykeli gibi gece gündüz seni düşünüyorum.

Gezegenimizde hayat olduğunun en sağlam kanıtı sendin şebnem…

Bulutlar üstümden kesekler halinde geçiyor; toz toprak ve kumlar dökerek… yağmur yerine çöl yağıyor.

Allah, beyaz rengi daha iyi tanıyalım diye mi yarattı seni?

içinde kemik biçiminde nur çubukları mı var şebnem? yüzündeki ışık nereden geliyor?

Gözlerindeki ayet derinliğini, hayrına tefsir etsen ya?

Şebnem… ayak parmaklarının aralarına papatyalar kondurayım yeter.

Şebnem galiba kendimizi tam olarak tanıyamadığımız için, hayat ilginçliğini koruyor.

Giderek, beigbeder’nin romanlarında tiplere benziyorum; fiyakalı ve aptal, enerjik ve dengesiz, samimi ve hoyrat…

Allah insanin mayasına ne katmışsa, bazı şeyleri asla ifade edemeyiz.

Bunu bilmek ya da sezmek bizi ‘inanmaya’ yöneltir.

Kur’an’da “allah kalplerde olanı bilir” yazıyor.

Çoğu kimse bu ayeti söyle anlıyor: “allah sizin gizlediklerinizi biliyor.” bence ayetin asıl anlamı şu: “kalbinizde olup da hiç kimseye anlatmayı başaramadığınız, dile getirilmesi imkansız bir şey var ya, işte allah onu biliyor, üzülmeyin.” nitekim bir başka ayette de “allah’tan daha iyi dost mu bulacaksınız?” deniliyor.

Deli, dostunu bulamayan kimsedir. yalnızlık, deliliğin hammaddesidir.

Bir muhatap bulunca, deliliğin çemberinden çıkarız.

Mesela kendimi mum sanıyor olsaydım ve biri de cereyanlar kesilince beni yaksaydı, delilikten yırtardım.

Yine de insana istiyor ki, bir kişiyle olsun bu ‘kalpteki sır’, daha doğrusu ‘kalbin sırrı’ konusunda anlaşabilsin. birisi “evet” desin, “seni anlıyorum. aynı der bende de var.”

Şebnem bu akşam seni o ıskarta haydutla el ele, dudak dudağa gördüm.

Üç günlük dünyanın üçüncü günündeyim, dilime ilik acildi, düğme dikildi, deli raporumun fotokopisi kulağıma zımbalandı sanki.

Şebnem kaderin uçurumlu virajında nasibim ile kısmetim çarpışıp havaya uçtu.

İki üzüm gibi birbirine dikkatle bakıyordunuz.

Güzelliğin, her şeyi gölgede bırakmıştı yine.

İlahi bir isin oyunu gibiydin.

Şebnem, o adam gönül işleri bakanlığı heyeti’ni katletti.

Benim aşkımı tedavülden kaldırmak, kendi saltanatına start verebilmek için yirmi iki kişiyi bir anda öldürdü.

Kim bilir sana ne yalanlar söylüyor şebnem.

Beni ve arkadaşımı beysbol sopalarıyla dövdürdü.

İnan seni başkasıyla gördükten sonra, dayağı hissetmedim bile.

Şebnem, maktulleri diriltemem belki fakat katillerin neşesini kaçırabilirim.

Şebnem seninle hayatlarımızı birleştirecektik, sevinçten hintçe şarkılar söyleyecektik, o insan kasabı aşkımızı gasp etti…

Şebnem bu, ameliyat sırasında cerrahın ölmesine benziyor.

Şebnem, haberin olsun, hayati tehlike’nin o kaygan sırıtışını yakacağım.

Şebnem Şibumi’ye Mektup - IV

Rüyanda başrolde değilsen, kabus görüyorsun demektir

Şebnem; ceylanların, kuğuların sınıf arkadaşı, cıvıltılı cimcime, bal şelalesi; şövalye olsaydım, senin şehrine hücum etseydim, dudaklarını görünce kılıcımı düşürür, atımdan düşerdim. Hiçbir zaferin erişemeyeceği tatta bir yenilgi olurdu…

Ellerin… boğumları kudretten zarafet yüzükleri gibi.

İnsan kıyamaz dokunmaya.

Avuçların desenli kurabiyeler benziyor.

Öpsem, ağzımda şeker tadı bırakacak, kesin.

Parmakların ucunda tırnakların küçük deniz kabukları gibi parlıyor şebnem…

Rüyanda başrolde değilsen, kabus görüyorsun demektir.

Bir kerecik buluşalım, yeniden hayatımın başrolünde olayım.

Kalbimden mezarlık dumanları yükselse de ziyanı yok.

Şebnem, bak, hasretten bütün günahlarım döküldü. hacdan yeni gelmiş gibi hafifledim.

Şebnem, uçsuz bucaksız bir cayırda buluşalım.

Başını dizlerime koy.

Sevincimden çimlere kırağı düşürürüm.

Senden sinyal beklemek, dünya dişi uzayda yaşam belirtileri aramak gibi; acayip sancılı.

İnsan, nelere katlanmak zorunda kalacağını önceden kestiremiyor.

Göze aldığımız risklerden, tehlikelerden çok daha fazlası çıkıyor karşımıza.

Bakışların, cennetin eşiğinde sorulan bilmeceler gibiydi şebnem.

Artık hayatimin normale dönmesi imkansız,

Şebnem, sen saklanınca ağaçların içi boşaldı, kuşlar iskelete döndü, deniz pıhtılaştı, gökyüzü felç oldu, bulutlar kireç bağladı, asfaltlar eriyor, minareler yamuldu; istanbul, haşlanmış lahana gibi kendini saldı.

Şebnem seni manyaklar gibi özledim, iç içe geçmiş kafeslerin ortasında gibiyim.

Şebnem, adın dilimin ortasına yuva yapmış guguk kuşu gibi, ne zaman ağzımı açsam, uçuveriyor. hasretin gecenin mimarisi oldu, temelli, sütunları, kubbesi.

Seni sevmek, göğüs kafesimde bir gökdelen jeneratörü taşımakla aynı şey şebnem.

Şebnem senin için buffalolar kurban edeyim, yağmur ormanlarını yakayım, tabiatla kanlı bıçakla olayım.

Şebnem tornavidayla dağlara oyuklar, mağaralar açayım, çölü avuç avuç başka yere taşıyayım.

Şebnem, bir öpücük ver, sonra yurdun dört başına örülü demir ağları söküp trenleri karadan yürüteyim.

Türk kızılayı’na kan vereyim, oradan da altı nokta körler derneği’ne gideyim., körlere sesleneyim: “arkadaşlar, dünyanın kepazeliğini görmediğiniz için evet şanslısınız, fakat şebnem’in güzelliğini görmek için ölüp cennete gitmeniz gerekecek. sıkın dişinizi.“

Öpüyorum gülüşünün bütün kıyılarını.

Şebnem Şibumi’ye Mektup - III

Kalbin darmadağın olunca, kafan da karışır

Şebnem, italyan kahvesine batırılmış irlanda çöreğim; çöpten metal kutular toplayan zombi gibiyim.

Şebnem peynirsiz labirentte dönüp duran fare gibiyim.

Şebnem beynim bulaşık teline döndü.

Sana olan duygularımı mesafe, boşluk, bildiğin hiçlik mayalıyor.

Bazı konuları açıklığa kavuşturmak için çenemi tutmam ve birtakım sonuçlar elde etmek için de hiçbir şey yapmamam gerekirdi.

Asmaların başında nöbet tutmak, üzümlerin olgunlaşmasını sağlamıyor.

Saatin akrebinden hız beklememeliyim.

Tüm umudumu hayırlara vesile olan aksaklıklar, 12’den vuran yanlış anlamalar ve sorunları halleden hatalara bağladım.

Dünyada sahtelik kadar gelişim gösteren başka bir şey yok.

O yüzden, paradokslarla haşır neşir olmadan hayatımıza canlılık katamıyoruz şebnem.

İmkansıza yatırım yapmadan kazanamayız.

Kaybetmedikçe zenginleşemeyiz.

Dirilmek için kendimizden başlayarak her şeyi yok etmemiz gerek.

Vücut bulması için can attığımız şeyi inkar etmek, yok saymak, reddetmek zorundayız.

Doğru, ancak yalanların sürekli desteği sayesinde ayakta durabiliyor.

Kederliysen güleçliği, sevinçliysen somurtuşu kalkan olarak kullanmalısın.

Dostluğa rekabet ve imha; aşka kurallar ve prosedürler eşlik ediyor.

İnsanın ayna karşısında yaşadığı türden önemsiz bir belirsizlik ile satıcılıktan uzak karmaşa dinmiyor.

Sen de benim aklıma uysan, kalbime uysan, belki bu tuhaflıktan büyük heyecanlar çıkarabilirdik.

Ben riskleri yönetemiyorum şebnem. afeti kontrol edemiyorum, krize söz geçiremiyorum.

Sürprizlerin üzücülük arz etmesi sürpriz olmuyor.

Bana öyle geliyor ki, bizlerde olgunluk alametleri gibi yansıyan şeyler, tecrübelerimizdeki alelade acılıktan ileri geliyor.

Delidoluluğun uzantıları gibi algılanabilecek davranışlarımızın da doğallığı su götürür.

Geçerlilik kazanmış riya sisteminin kusursuz işleyişi, ilişkilerimize garantiler getiriyor.

Güvenliği kilitlerde buluyoruz şebnem.

Emniyet ile itimat aynı şey artık.

Ve birine itimat edecek kadar kendine güvenmenin manası yok.

Aşk hiçbir çağda güvenli bir heyecan olmadı. fakat aşk’ın bizi manasızlığa kelepçelemesini, aşağılayıcı bir üslupla imha etmesini göze alamıyoruz.

İnsan kendi aptallığının büyüklüğüyle yüzleşince kahrolmaktan kaçınamıyor.

Artık iltifatlar, ikramlar, nazik teklifler en büyük tehditlere dönüşüyor.

Peygamberin mirası tebessüm, riyanın kırmızı alarmı haline geldi.
dostluğumuz, arkadaşlığımız, tanışıklığımız, tümüyle eğlenceli olmak zorunda.

Her türlüsü ürkütücü olan içtenlik başgösterdiği anda, şakaların opak muşambasına bürünüyoruz.

Birbirimizi oyalamak, kibarlığın yegane yolu oldu.

Saptırılmış ve bir yönetmeliğe uyarlanmış saygının gereği olarak cıvıtmak… ne kader ama.

Kral, en büyük soytarı olmak zorunda.

İnsanlar, yakınlaşmanın yolunu kendilerine acındırmakta ya da muhataplarının kafasına demirle vurmakta arıyorlar çoğu zaman.

Bir de benim gibi, dokunaklı genellemeler yapanlar var.

Şimdi bunları söylüyorum ya, sabah dünyaya, insanlara inanıyor olarak uyanacağım.

Nefertiti’yi [üst kat komşumun kedisi] ve yavrularını görünce, beni bekleyen birtakım vazifeler, insanlık görevleri olduğu fikrine kapılacağım.

Hayatın ölümden, aşk’ın her ikisinden de büyük olduğuna inanacağım.

Ve bu saçmalığı doğuran şartlar, seni benim için dünyanın en değerli insanı kılıyor.

Keşke başka ihtimaller de olsaydı, gerçek hatalar yapabilseydim hiç değilse…

Cehennem, biliyorsun, tüm sorulara aynı cevabın verildiği, azabın kurumsallaştığı, eziyetin otomatikleştiği yerdir.

Ya çok derin acıların ya çok büyük hedeflerin var ya da çok inatçısın şebnem. bunların hepsi ya da herhangi ikisi de olabilir.

Bazı şeylerin anlamı ortaya çıktığında, o şeylerin kendileri çoktan yitmiş oluyor şebnem.

Biz aslında kaybettiklerimiziz.

Kendisi kaybolunca anlamı parlayan şeylerle kuşatılmış durumdayız.

Bu anlam birikintisi, aslında hayatla ilgisi kesilmiş olduğu için anlamsızlığa matuf.

Görüyorsun ya, tüm sözlerim, zavallılığa dönüşmüş bir samimiyetten geriye kalan ve ağıt izlenimi uyandıran gevelemelerden ibaret.

Aslında tüm insanlığı ilgilendiren bunca belirsizlik içinde yalan da önce ihtişamını, sonra da görülebilirliğini kaybetti.

Doğrunun önemi kalmayınca, yalanı ancak kendine söyleyebilirsin. kendini bulabilirsen tabii.

Şebnem çok saçmaladım, bağışla.

İnsanın kalbi darmadağın olunca, kafası da karışıyor.

Mümkünse, söylediklerimi unuturken beni aklından çıkarma.

Huşuyla öpüyorum.